Culturele, sociale en religieuze tradities en beperkingen creëren een enorme barrière voor een meisje om de psychologische, emotionele en fysieke problemen met een oudere vertrouwenspersoon te bespreken.

Investeren in een dochter of onderwijs voor meisjes vinden de ouders dikwijls niet nodig. Het kind zal toch het huis verlaten als ze is uitgehuwelijkt. Ze zal dan intrekken bij haar echtgenoot en voor zijn familie moeten zorgen. Een zoon daarentegen blijft bij zijn ouders wonen en brengt zijn bruid mee naar huis. Dit vormt het ‘pensioen’ van ouders.

Meisjes moeten al heel snel hun ‘plaats in de maatschappij’ en ‘binnen de familie’ kennen en zich aanpassen. De mening van een meisje of vrouw wordt nauwelijks gevraagd. Een meisje moet zonder morren gehoorzamen aan haar vader, haar broer, haar echtgenoot…

Zelfs wanneer een meisje het slachtoffer is van verkrachting zal ze daarover zwijgen om zichzelf en haar familie niet ten schande te maken. Bovendien loopt ze het risico om zelf de schuld te krijgen, omdat ‘ze het wel heeft uitgelokt’.

Veel meisjes kampen met een enorm schuldgevoel en minderwaardigheidscomplex, zijn introvert en ondergaan ‘hun lot’ gelaten. Dit gedrag leidt vaak tot stress, trauma’s, depressie of zelfmoord.

Op school kan een dergelijk probleem zich manifesteren in een acuut gebrek aan concentratie, of rebellerend gedrag, slechte schoolresultaten, huilbuien zonder aanwijsbare oorzaak.